Rok 1859 i publikacja pierwszego wydania książki Darwina O powstawaniu gatunków niewątpliwie odmieniły nasze postrzeganie świata. Darwin przedstawił tam czysto przyrodniczy proces ewolucji, który – jak przypuszczał – jest odpowiedzialny za całą bioróżnorodność. Największym osiągnięciem Darwina była jednak jego wizja prowadzenia badań naukowych. Twierdził on, że nauka powinna być wolna od wszelkich dodatków nadnaturalistycznych i celowościowych. Choć pierwsze z tych założeń przyjęło się na stałe, to drugie – wykluczenie celowości – do dziś budzi gorące dyskusje.  

Współcześnie uczeni dzielą się na dwie grupy. Jedni, idąc za Darwinem, twierdzą, że przyrodę wyjaśniają wyłącznie ślepe siły natury – jak głosił Richard Dawkins, „ślepy zegarmistrz”. Drudzy przekonują, że niektóre zjawiska w przyrodzie wymykają się zaproponowanym przez Darwina kanonom naukowości i wymagają odwołania do celowości.

Powstaje więc pytanie, która grupa ma rację? Które wyjaśnienia lepiej korespondują z powszechnie znanymi faktami? Jaką drogą powinni zmierzać uczeni poszukujący jak najlepszych opisów rzeczywistości? 

Profesor Wojciech Sady przedstawi argumenty za tym, że jedynie pozbawiona wyjaśnień celowościowych nauka zmierza do rozwoju i postępu cywilizacyjnego ludzkości, natomiast dr William A. Dembski zaprezentuje argumenty na rzecz tezy przeciwnej, mianowicie, że idea celowości w nauce jest nie tylko korzystna, lecz wręcz konieczna dla lepszego zrozumienia otaczającego nas świata i nas samych. 

Serdecznie zapraszamy!